مشق نقد

قصه ها
فیلمی که رخشان بنی اعتماد بعد از 7 سال خود تحریمی به تعبیر خودش، ساخت و اینروزها در حال اکرانه.
دغدغه اجتماعی و مسئله محور بودن فیلم مثل سایر کارهای بنی اعتماد در این اثر هم دیده میشه . قصه و دنبال کردن اون که از ابتدا برای بشر جذاب بوده و هست تنها نوآوری کارگردان برای این فیلم در تاریخ فیلمسازی اش بنظر میرسه. یکی از قشنگ ترین سکانسهای فیلم دیالوگ میان باران کوثری و پیمان معادی در تاکسی ست که با جملات کوتاه و بقولی پینگ پنگی به پیش میرود .
اما جای خالی موسیقی و قاب بندی های هنری در فیلم ملموس است.
به زعم من هر کارگردانی برای رسیدن به ایده آل های فیلمسازی باید بسیاری از قوت ها و مهارتهایش را به تعدیل برساند تا جایی برای ضعف هایش آزاد شده و به آنها بپردازد . اما آیا براستی لازم است کارگردانی که مستند سازی و رئال های اجتماعی و پرداختن به واقعیت های اجتماعی و در مجموع محتوا همه ذهنش را تسخیر کرده خود را درگیر فرم های بصری هنرمندانه و زبان سینما که اینروزها بشدت پر رنگ شده کند؟