مشق نقد

پونت فیلمی به کارگردانی ژاک دایون و بازی خوبی از    ویکتویار تیرویزول،   برنده بهترین بازیگر جشنواره ونیز است. فیلمنامه پونت باور های آدمیزاد را نشانه رفته است . باورهایی که اگرچه مذهبی نیست، اما در مذهب هم ریشه دارد. همه انچه که کارگردان این فیلم بتصویر میکشد، دنیای دختر بچه ای 5 ساله است که مادرش را از دست داده است. این دختر هر روز و هر شبش رادر انتظار بازگشت روح مادر و محبت و آغوشش سپری میکند و برای محقق شدن این موضوع، فیلمنامه بسمت عبادت ، مذهب، خدا و حتی خرافات بر ساخته ذهن آدمی سوق می یابد . آنچه که میتوان در این میان از نقاط قوت فیلم دانست ؛ 

اول - بازی خوبی است که کارگردان و فیلمبردار در مقابل دوربین از کودکی گرفتند که  در دنیای واقعی مادرش را ، از دست نداده  و علیرغم اینکه، این اتفاق تلخ را تجربه نکرده بود ،بخوبی توانسته فضای ملموس و قابل باوری را برای مخاطب بیافریند.

دوم - پرداختن به باورهای آدمی و ریشه های مذهبی اش در حالیکه دایون خودش بالشخصه خداباور نیست.

سوم - در تمام فیلم آنچه که جالب توجه است حضور دوربین در دنیای بچه هاست .

اما به زعم من بازگشت روح مادر در انتهای فیلم بنوعی فیلم را با تمام افق های بازی که مستعد آن بود ، محدود کرده و پایان شخصی خود را بر مخاطبش تحمیل کرد و این در حالیست که این فیلم هم بر خاسته از جنبش موج نوی فرانسه است و حرف اصلی این جنبش آزادی است.

مهدیسا دباغیان