مشق نقد

اخیرا مطلبی را در باب آواشناسی مطالعه می کردم که مطرح کردنش خالی از فایده نیست

بطور کلی میتوان موسیقی را در فیلم از حیث کاربردش به دونوع تقسیم کرد. 

1.موسیقی بیرون داستان است تماشاگران فیلم ان را میشنوند اما شخصیت های فیلمنامه آن را نمی شنوند. این نوع موسیقی شکل مسلط کاربرد موسیقی در سینماست. یعنی وجه زیباشناختی موسیقی برجسته است و در جلب توجه مخاطب و تاثیر گذاری بیشتر موثر خواهد بود

2. موسیقی فیلمنامه ای است یعنی بنا به نیاز طرح داستان شنیده می شود. به تعبیری هم به گوش تماشاگران میرسد و هم شخصیت های فیلمنامه ان را میشنوند. در واقع جایی که نشانه های زبان شناسانه حرفی برای گفتن ندارند ، نشانه های آواشناختی برجسته می شوند و لپ مطلب را ادا میکنند. اینجا شاید همانجایی است که زیبا شناسی و فرم به خدمت محتوای اثر در می آید.  

با این تفاسیر موسیقی فیلم آبی ، یکی از سه گانه های کشلوفسکی، را در کدام گروه قرار می دهید؟

و یا فیلم های دیگر . بیایید به فیلم هایی که تا کنون دیده ایم و هنوز موسیقی شان در خاطرمان مانده، با این رویکرد نگاهی دوباره  بیندازیم . نتایج جالبی به همراه  دارد.

مهدیسا دباغیان