مشق نقد

از شاخصه‌هی کلی و مشهور آثار مارسل امه (به‌ویژه داستان‌های کوتاهش) طنزِ سیاه و حس طعنه‌آمیزِ قدرتمندی‌ست که به همراه تخیلی منحصربه‌فرد و بی‌پروا به نویسنده اجازه می‌دهد عادت‌های اجتماعی و ادا و اطوارهای روشنفکرانه را به باد انتقاد بگیرد. 

این نگاه بدبینانه به جای منتهی شدن به یأس و پوچی، به طنزی سیاه می‌رسد که عصیانی در خود دارد. او با شلاق طنز به همه‌ی حماقت‌های جمعی حمله می‌کند و با هیچکدام از رسم‌های ساختگی آدم‌ها که با گذشت زمان وجهه‌ای ارزشمند پیدا کرده‌اند، کنار نمی‌آید. با همه‌ی اینها مارسل امه اهل موعظه و پند دادن نیست؛ قبل از هرچیز می‌خواهد سرگرم‌مان کند و با درآمیختن واقعیت و خیال، ما را از فشار روزمرگی‌ها برهاند.

هر چند می‌توان بسیاری از داستان‌های امه را برای کودکان مورد خوانش قرار داد اما منتقدین آنها را پیچیده‌تر می‌دانند و سطوح بالاتری از مفاهیم اجتماعی و کنایه‌های سیاسی را در آنها بررسی کرده‌اند. 

اغلب منتقدین مارسل امه را یک مورالیست و فیلسوفی اخلاق گرا نظیر رابله و ولترمی‌دانند. مارسل امه یک نویسنده‌ی بنیادین است که به نظر می‌رسد در طی گذشت زمان نسبت به درستی و نیکوکاری بشر ناامید است ولی با این همه می‌توان ریشه‌های تلخ‌نگری و بشردوستی را همزمان به موازات هم در آثارش دید.

تا اینجا یادداشت نورا موسوی‌نیا بود که بنظرم مفید امد . اما من فکر میکنم شاید بتواند برای بچه ها هم بواسطه تخیل جالب و سرگرم کننده اش فارغ از نگاه انتقادی و همه آنچه که در پس پشت خودش دارد ، برای باز کردن افق هایی فراتر از کارتون ها و کلیشه هایی که همه بچه ها بنوعی بدان معتاد میشوند، مفید واقع شود. خصوصاً اینکه اهل موعظه نیست و جنبه فان هم در لایه های سطحی اثر به راحتی قابل درک هست .