مشق نقد

Lois Greenfield عکاسی آمریکاییست 

 لوئس عکاسی است که زیبایی و ظرافت رقص را در داخل عکس حبس می کند. او تصاویر زیبایی با ثبت یک لحظه خاص از یک رقص زیبا در برابر چشمان ما نمایش می دهد.

پویایی سوژه ، انتظار روایت را در مخاطب این تصویر برجسته می کند و این در حالیست که مدیومی که هنرمند برای بیانگری برگزیده درقیاس با  ادبیات و سینما ماهیتش ایستاست و تثبیت میکند و اساسا با الگوی روایی ارتباط چندانی ندارد . اگرچه عکاسان برای بازگو کردن روایات خود می توانند از مجموعه سازی بهره ببرند و در زمانی را چونان که میخواهند به تصویر بکشند. اما آنچه مورد نظر است مجموعه نیست و اینکه یک اثر هنری (یک عکس) به تنهایی تا چه اندازه قابلیت بازگوکردن یک روایت را دارد.. این تصویر به سبب مضمون ویژه ای که با خود دارد و نیز اصل حرکت که از این مضمون جدایی ناپذیر می نماید، گویی از رسالتی برای قصه گویی بهره مند است اما براستی یک قاب تا کجا توانایی القای حرکت را دارد چقدر میتواند در زمان حرکت کند ؟ درحالیکه تنها در یک لحظه از زمان زاییده می شود ؟ بنظر من حتی تصاویر متاثر از سبک فوتوریسم هم با آنکه حس حرکت را به خوبی منتقل میکنند، اما از پرداختن به روایت عاجزند و چنان چشم را در گیر فعل حرکت میکنند که گویی این حرکت نه قبلی داشته و نه بعد و اینچنین روایت از حرکتی که هنرمند به مخاطبش می رساند ، جا می ماند.

مهدیسا دباغیان