مشق نقد

فریدون عباسی:

در نظر فروید، همنوع برای انسان کسی است که او را وسوسه می‌کند تا نیاز پرخاشگری را با او ارضا کند؛ از نیروی کارش بی دستمزد سوء استفاده کند؛ دارایی او را به تملک خود درآورد؛ او را تحقیر کند؛ باعث رنجش شود و او را شکنجه کند و بکشد. فروید با این توضیحات از وجود غریزه ی مرگ، که پرخاشگری نیز از جلوه‌های اصلی آن است، پرده بر می‌دارد؛ البته با عنصر تندی در نظریه افلاطون تا حدی همخوان است. فروید روش مورد توصیه افلاطون، مبنی بر رفتار سگ وار با بیگانگان را به عنوان راهکاری مناسب برای ارضاء میل پرخاشگری آن‌ها ارزیابی می‌کند؛ هنگامی ‌که می‌گوید: «مزیت یک جمع نسبتاً کوچک فرهنگی، که با دشمنی نسبت به کسانی که خارج از این جمع هستند، امکان بروز این غریزه را می‌دهد نباید دست کم گرفته شود، ما ارضای سهل و نسبتاً بی خطر میل به پرخاش گری را در آن مشاهده می کنیم که اتحاد اعضای جمع را آسان‌تر می‌کند.»

آنچه من از این جملات فهم میکنم اینست که برپایی محافل و تشکل های گروهی ناشی از تلاش بشر برای ارضای میل به پرخاشگری ست و هر چه گرایش آدمی به ایجاد گروه و تشکل های هدفمند بیشتر باشد میل به پرخاشگری هم بیشتر و غریزه مرگ هم پر رنگ تر است... و با این تفاسیر آیا میتوان نگاه دیگر گونه ای به تیم ورک ها و کارهای گروهی داشت؟ و یا میتوان نتایج جدیدی را از عدم موفقیت ما در کارهای گروهی در قیاس با جوامع غربی بدست آورد؟ 

مهدیسا دباغیان

Lois Greenfield عکاسی آمریکاییست 

 لوئس عکاسی است که زیبایی و ظرافت رقص را در داخل عکس حبس می کند. او تصاویر زیبایی با ثبت یک لحظه خاص از یک رقص زیبا در برابر چشمان ما نمایش می دهد.

پویایی سوژه ، انتظار روایت را در مخاطب این تصویر برجسته می کند و این در حالیست که مدیومی که هنرمند برای بیانگری برگزیده درقیاس با  ادبیات و سینما ماهیتش ایستاست و تثبیت میکند و اساسا با الگوی روایی ارتباط چندانی ندارد . اگرچه عکاسان برای بازگو کردن روایات خود می توانند از مجموعه سازی بهره ببرند و در زمانی را چونان که میخواهند به تصویر بکشند. اما آنچه مورد نظر است مجموعه نیست و اینکه یک اثر هنری (یک عکس) به تنهایی تا چه اندازه قابلیت بازگوکردن یک روایت را دارد.. این تصویر به سبب مضمون ویژه ای که با خود دارد و نیز اصل حرکت که از این مضمون جدایی ناپذیر می نماید، گویی از رسالتی برای قصه گویی بهره مند است اما براستی یک قاب تا کجا توانایی القای حرکت را دارد چقدر میتواند در زمان حرکت کند ؟ درحالیکه تنها در یک لحظه از زمان زاییده می شود ؟ بنظر من حتی تصاویر متاثر از سبک فوتوریسم هم با آنکه حس حرکت را به خوبی منتقل میکنند، اما از پرداختن به روایت عاجزند و چنان چشم را در گیر فعل حرکت میکنند که گویی این حرکت نه قبلی داشته و نه بعد و اینچنین روایت از حرکتی که هنرمند به مخاطبش می رساند ، جا می ماند.

مهدیسا دباغیان

سایت صدانت چندی پیش مطلبی رو با عنوان "پورن و اخلاق ؛ لذت جنسی یا صنعتی تجاری؟" به اشتراک گذاشته بود که من درمورد نگاه مصرفی و ابژه سازی های جنسی و اینکه رسانه  خصوصا رسانه های غربی سکان دار و جریان ساز هستند با این یادداشت همسو هستم.

اما انچه در این مقاله برایم جالب بود ترویج رفتارهای جنسی مشخص و معین و خورانیدنش به بشریت است . عده ای بر این باور هستند که عوام همیشه در تیر رس هستند و بازیچه ی مذهب و سکس . اما ذهن های آماده و روشن متاثر از این نسخه ها نخواهد بود . در حالیکه  چنانچه از منظر مطالعات فرهنگی به این مقوله بنگریم، مرز میان عوام و نخبگان اساسا بی معناست و با رهیافت روانکاوی می توان تاثیر این صنعت را در ناخوادآگاه مخاطبانش از هر طیف، و شکل بخشی به سلیقه جنسی بطرز تدریجی شاهد بود.

بعضی افراد، سراسر زندگی را جنگی کین خواهانه میبینند که باید در آن پیروز شد. گروهی غرق در نومیدی ، تنها رؤیای صلح ، رهایی و آزادی از رنج را در شر می پرورانند. برخی زندگی شان را فدای موفقیت، ثروت، قدرت یا حقیقت می کنند. برخی دیگر در پی تعالی خویشند و در علتی یا موجودی دیگر _ معشوق یا ذات الهی_ غوطه ور می شوند. دیگرانی هم هستند که معنای زندگی را در خدمت به دیگران، در خود شکوفایی یا در آفرینش میبینند. 

#مامان_و_معنی_زندگی 

#اروین_یالوم

بعد از خوندن این جملات بنظرم اومد فاصله گذاری برشتی ضروری می نماید تا من هم بر نگرش خودم بر زندگی بنگرم . تا بدانم در کدام گروه از این بعضی ها قرار می گیرم  و چه سخت می شود، انتخاب وقتی نوبت به خودم می رسد.  مناقشه ی پیچیده ای میان واقعیت ها و آرزوها، تجربه ها و حسرتها ...

*فاصله گذاری برشتی : تلاش برشت بر این بود که تماشاگر مجبور شود در ذهن خود در مورد محیط تصنعی نمایش سوال کرده و از خود بپرسد هر کدام از المان های نمایش چه ارتباطی با رویداد های زندگی واقعی دارند.

یکی می گفت آیین لباسی بر تن فرهنگه ..بنظرم اگه بخوام این جمله رو دقیقتر بیان کنم اینطوره که لباس قداست زدایی بر تن فرهنگ عامه.. هرچی بیشتر فکر میکنم بر من مسجلتره که ایین ها رو هرگز نمیشه از مردم گرفت حتی اگه نخ نما شده باشند...