مشق نقد

بقول احمد شاملو:
این فصل دیگری است
سرمایش از درون ادراک صریح زیبایی را پیچیده می کند.

مجموعه تصاویری که می خواهد چشم را به واسطه کنتراست نور، رنگ، خط و شکل، متمرکز کند. ادراک زیبایی فرم، آنهم منطبق بر سلیقه خالقش، بی انتقال معنا یا مفهوم...
فرمالیست ها معتقدند که آنچه هنر را معنادار می کند، فرم است و در واقع باید محتوا را در قالب فرم بریزیم تا شکل هنری بگیرد.
این دو مجموعه از آثار عکاسی شده، کدام محتوا را در قالب فرم ریختند؟ آیا چیزی جز زیبایی بصری خلاصه شده به واسطه نرم افزارهای گرافیکی است؟
مینیمالیست ها مفهوم را به خلاصه ترین شکل ممکن انتقال می دهند. در پسِ این عکس های مُصِر بر اختصار، کدام مفهوم نهفته است؟
ذهن عکاس بر چه چیزی جز خط و شکلی که از برخوردش ساخته میشود و فضاهای مثبت و منفیِ درونِ کادر و رسیدن به کنتراستی توجه برانگیز، که بواسطه دستکاری ایجاد می کند، مشغول شده است؟
در روزگاری که کیفیات زیبایی شناختی ممکن است صرفا متعلق به مفاهیم باشد، کدام ایده در پسِ این آثار تثبیت شده در لحظه ای از زمان خوابیده، که با درک ِ آن هنر جان بگیرد؟
مینیمالیست ها تلاششان بر این است که با کوچکترین تغییر در فرم، بیشترین تاثیر را روی مخاطب داشته باشند. اگر هنر را بیشتر با ایده و انگیزه هنرمند مرتبط بدانیم، تا احساسی که درباره زیبایی دارد، اگر تصور و معنا مقدم بر فرم تجسمی باشد، اگر تفکر بر تجربه حسی تقدم داشته باشد، آیا باز هم میتوان این مجموعه آثار را آثار هنری نامید؟

https://www.instagram.com/p/Bt5i4L-l2Lx/

مهدیسا دباغیان