مشق نقد

مبتنی بر روان پویه شناسی فرویدی، فردی که غریزه به جلو می رانَدَش، در بحبوحه جنگ با دنیایی است، که کامیابی را از اشتیاق جنسی و پرخاشجویانه دریغ می کند.
(روان درمانی اگزیستانسیال ص22)

تمدن و بستر مدنیت یافته ای که کودک در آن تربیت شده، منجر به شکل گیری مدلی برای ذهن می شود که لذت را محتاطانه و حداقلی اما همیشگی می سازد. اما به تعبیر فروید که بخش زیادی از تفکراتش درباره غریزه متاثر از نیچه است، انسان در مواجهه با غرایزش در بدوی ترین حالتش بروز می کند. بی رحم، پرخطر و حداکثر طلب. و به کوتاه بودن آنچه که در حال شدن است نمی اندیشد. کنش اتفاق می افتد و مجموعه ای از رفتارها و اندیشه ها و احساس ها بروز می یابد. اما فانی بودن لذت ناشی از تجربه های غریزی، بهانه ای است برای نمایان ساختن کشاکشِ میان تعارض ها و رویارو شدن با جدال میان تمدن و بدویت،
که حاصلش مجموعه پیچیده ای از اضطراب، انکار، جابجایی و نمادسازی است.
شاید اگر بپذیریم که انسان موجود اجتماعی است و این موجود اجتماعی محکوم به تمدن و رفتارهای متمدنانه است، و به نیروها و محتوای درونیِ برانگیزاننده کشاکش هایمان آگاه شویم، در مواجهه با تعارض هایمان کمی سازگارتر باشیم.

#مهدیسا_دباغیان