مشق نقد

بابی بکر ‏ در سال 1991 در تنسی ‏ متولد شد و در نشویل آمریکا مشغول به کار و زندگی است. او عکاسی و ‏مجسمه سازی را بطور رسمی در دانشگاه بلمونت آموخت. ‏
بطور عمده آثار بابی بکر، عکاس نشویلی، جهانی را منعکس می کند که در آن واقعیت با غیر ممکن ها ‏بوسیله مرزهایی شکننده در هم تنیده شده است. و این امر، تجربه ویژه و حالت خاصی را در مخاطبش برای ‏خارج از انتظار بودنِ آنچه که با آن مواجه می شود، ایجاد می کند.‏
‏ چشم انداز سیاه و سفیدی که در اغلب آثارش دیده می شود، کنتراست بصریِ تاثیر گذاری را ایجاد می کند. ‌‎ ‎ایجاد کشمکش های بصری، بوسیله هایلایتِ نقاط اتصال و احساسِ ترس و اسارت از همه و هیچ چیز، نور و ‏تاریکی، مرگ و تولد دوباره، از دست دادن هویت و کشف دوباره خود، به صورت شیوه ای قدرتمند در آثارش ‏نشان داده می شود و این امر اغلب از طریق قرار دادن هوشمندانه هندسی و دوگانگی آبجکت ها صورت می ‏گیرد. ارائه عالی و برانگیزاننده تفکر و تامل از ویژگی دیگر عکاسی بابی بکر است. وی ‏بواسطه سادگیِ نهفته در سبکش، پیچیدگی معنایی و محتوایی اثارش را بازگشایی می کند، تا ادراک و ‏دریافت آن ممکن شود.
آنچه در تصویر مورد نظر،مشاهده می شود، حجم خالی یک اتاق است که آینه ای در آن و بر روی دیوار قرار ‏گرفته که یک مردی در مقابل آینه است و تصویری که از مرد در آینه دیده می شود، نه تصویر چهره اش که ‏در مقابل آینه است، بلکه تصویر پشتِ مرد است که ما به عنوان مخاطب شاهدش هستیم. ‏
شُره ای از رنگ را در پایین آینه می بینیم که بر روی دیوار زیر آینه نمایان است. آینه ی موردنظر قابی ‏کلاسیک با نقوشی برجسته و به رنگ سیاه دارد. طیف رنگی که در این تصویر شاهد آن هستیم از سفید تا ‏مشکی است. در واقع سفید، مشکی، طیفی از طوسی و نه هیچ رنگی دیگر. وضعیت قرار گرفتن مرد در مقابل ‏آینه با قامتی صاف و بصورت خبردار است. یک کلاه لبه دار مشکی بر سر دارد و سایه ای از مرد بصورت نیمه ‏جان بر روی دیوار نمایان است. گویی مرد چیزی در دست چپ خود دارد و دست راستش را در جیبش فرو ‏برده است. حالت پرانتزی پا در وضعیت فوق نمایان است و بنظر میرسد مرد مقابل آینه به تصویر پس سر ‏خود در آینه می نگرد.‏
به نظرمیرسد آنچه در این تصویر می بینیم تلفیقی است از چند سبک که اندیشه و احساس خالقش آن را ‏تغذیه می کند.

ردپای سبک های مینمالیسم ، سوررئالیسم و هنر مفهومی در اثر بابی بکر:‏
تصویر درون آینه خارج از انتخاب مخاطب بازنمایانیده شده است و این اولین جرقه اندیشیدن را در ذهن ‏مخاطبانش ایجاد می کند. پوشانیدن سر از جمله ویژگی همه آثار موجود در مجموعه ‌‎“History”‌‏ این هنرمند است، که اثر مورد بررسی هم در این مجموعه جای دارد و بنوعی این خارج از انتظار بودن تصویر درون آینه و پنهان ‏ماندن صورت کارکتر تا حدودی در راستای همان ویژگی قرار گرفته است. چنانچه از منظر هنر مفهومی بدان بنگریم، ذات این اثر چنان دست نیافتنی و گریز پا می نماید که بنظر میرسد علیرغم کشمکش فراوانی ‏که به واسطه این خارج از انتظار بودن تصویر در ذهن مخاطب انجام می شود، نتیجه اصیل و قطعی ای که بر ‏سر آن اشتراکی حاصل شود بدست نمی آید.‏
اما چنانچه طراحی صحنه و کارگردانی ان توسط خالق اثر را امر هنری بدانیم، شاید بتوان گفت اجرای این ‏طراحی و در راستای رسانیدن ایده و مفهومی که در ذهن شکل گرفته و انتقال آن به مخاطب قلمرو ‏سودمندی را بتوان لحاظ کرد و از این حیث می توان گفت این مرز جدا ناشدنی است.‏
خلوت بودن تصویر و سرمای ناشی از رنگ طوسی و فضای حاکم و حضور آبجکت های مورد نظر و حذف ‏ابجکت های بی ربط و اضافی،تا کید بر معنا و محتوا به کمک خرق عادتی که در آینه شاهدش هستیم، تو ‏جه زیادی را در مواجهه با تصویر از مخاطبش جلب می کند که از مشخصه های بارز مینیمالیسم در تصویر ‏است.‏
چنانچه آنچه که در آینه می بینیم ذهنیت کارکتر مورد نظر در مواجهه اش با آینه باشد که نقاش آن را به ‏تصویر کشانده، در این صورت، واقعیت برتری بازنمایی شده است که ذهنیات را مقدم بر عین می داند و این ‏واقعیت برتر ما را به سوررئالیسم می رساند. اما فارغ از این همه آنچه تامل برانگیز است، رنگِ شُره کرده از ‏آینه ای است که متفاوت و خارج از انتظار عمل کرده است. این خود جای بسی تامل دارد ...‏
http://www.hoozoor.com/4271-2/

مهدیسا دباغیان