مشق نقد

عکاسی صحنه آرائی شده یا staged photography
گونه ای از عکاسی است که در آن عکاس سوژه را در جلوی دوربین، به منظور بدست آوردن نتایجی خاص، تغییر یا آرایش می دهد، بنوعی نقش یک کارگردان را ایفا می کند. این رویکرد با تاکید بر ماهیت داستانی تصویر و فراتر رفتن از مفهوم محدود رسانه و دادن آزادی عمل به تخیل عکاس است. 
اینستالیشن و عکاسی؛ 
به آرایش اشیا جهت تماشای عمومی اینستالیشن اطلاق می شود،که هنرمند آنها را در فضایی خاص که بستگی به تاثیر آن بر روی کنش های متقابل بقیه اجزا دارد، شکل داده است. 
وقتی یک عکاس به این نمایشگاه وارد می شود و عکاسی می کند، همه آنچه در قابش قرار میگیرد، اگرچه به انتخاب و سلیقه خودش می باشد، اما بنوعی لنز دوربین تنها مدیومی ست برای بیان هنر چیدمان. در واقع  گویی عکاسی به خدمت اینستالیشن در می آید. و این دقیقا نقطه مقابل عکاسی صحنه ارایی شده است. در آنجا این اینستالیشن و چیدمان است که به خدمت عکاسی در می آید.

حال بیایید اینگونه ببینیم که در اینستالیشن و عکاسی، اشیا مورد استفاده برای رساندن مفهوم هم، "عکس" باشد، آنوقت میتوان گفت که عکاسی بخدمت عکاسی در آمده است. با این تفاوت که رسالت هر کدام از این واژه ها متفاوت است. در عکاسی اول ابژه عکس در رابطه اش با عکس های دیگر و برای رسانیدن مفهومی خاص است و در عکاسی دوم دوربین مدیومی است برای بیانگری. 
در نهایت اینکه نه تنها تعامل دو حوزه متفاوت از هنر، بلکه جهت این تعاملات و تقدم و تاخر در اولویت قرار گرفتن هر یک از حوزه های هنر، در این تعاملات نیز، مفاهیم، معانی و کارکردهای  جدیدی را می آفریند.

مهدیسا دباغیان 

لادن قاجار متولد تهران و فارغ التحصیل رشته هنرهای تجسمی از دانشگاه هنر شیکاگو می باشد. 
او بعد از سالهای متمادی مطالعه در حوزه های فلسفی، اجتماعی، علمی، ادبیات، در نهایت به روانشناسی روی آورد.ورود او به دنیای هنر در یک رویای حقیقی در سال 1380 بر او آشکار شد. 
وی در سال 1385موفق به دریافت  بورسیه کامل از دانشکده هنرهای تجسمی شیکاگو وابسته به موزه هنر شیکاگو شد. 
در این نمایشگاه و در تقسیم بندی کلی با سه گونه اثر مواجه بودم؛
1-آثاری فانتزی که جهان رویا را به تصویر میکشد 
2-آثاری که فاصله بین ذهن و عین را نمایان می کرد
3-آثاری که حقیقت مجهول و عینی آینده را نشان میداد

آنچه در وهله اول برجسته تر از هر چیز دیگری در فضای نمایشگاه جلوه گری می کرد، رنگ بود. استفاده از رنگهای شاد و گوناگون و در یک ترکیب بندی سازماندهی شده  و در کنار هم، حاکی از کارکتر آرام و بی تنش هنرمند، در کنار دانش و مهارتِ به خدمت گرفتن رنگ برای افرینش و بیان چالش های ذهنی هنرمند است. جز در برخی موارد که اغراق در استفاده از غلظت رنگ، برای بیانگریِ معنا و توجه گرفتن بیشتری از مخاطب وجود دارد، در مجموع میتوان گفت که لادن قاجار انصافا در این زمینه و بواسطه  میزان تاثیر گذاری اش موفق بوده است.

اگر بخواهم درباره هرسه گونه از کار بطور مجزا توضیح مختصری بدهم باید گفت:
دسته اول - با کمک خطوطی که بوی ناخودآگاه می دهد و رنگ و بوسیله تکنیک محو شدگی و بروز و ظهور  ابجکت ها بدون منطق حاکم بر دنیای واقعیت، گویی لذت نابی راعریان میکند که با وجود اینکه از هیچ منظقی در چینش ابژه ها بهره نمی برد، اما شاید بواسطه انطباق این تجربه ها با تجاربی مشابه در ذهن مخاطب ان را قابل درک می کند.
دسته دوم- آثاری که اگرچه در آن چندان از خط استفاده نشده، اما بواسطه رنگ احساس خط ایجاد و با این ترفند بنوعی فاصله میان ذهن و عین را نشانه رفته است.
دسته سوم- که گویا مهمترین آثار این نمایشگاه  و بهانه اصلی برپایی آن بوده، به آثاری تعلق دارد که هنرمند با کمک تریبونِ بوم و با مدیای نقاشی، چالش های ذهنی خود را مطرح میکند و اضطراب ناشی از این چالش را به کمک فراواقعیت هایی که انقراض بشر را پیش بیینی میکند، به مخاطب انتقال میدهد و بواسطه رنگ و احساسِ خوب ناشی از آن، مخاطب را علیرغم اضطراب معنایی که بر می انگیزد، در پای اثر نگه می دارد، تا قدری بیشتر بیندیشد، که آیا براستی هوش مصنوعی و آنچه در پی دارد، خطرناکترین تهدید بشر قرن بیست و یکم نیست؟


مهدیسا دباغیان

اگر به فهمیدن، نه به عنوان یک مفهوم، بلکه بعنوان یک متن نگاه کنیم، از آنجایی که بقول آرنت، فهمیدن فعالیتی پایان ناپذیر است و نتیجه نهایی ندارد، می توان گفت که فهم ما از هر متن، خود متن است که آبستنِ فهم های متفاوت دیگر است و گویی تنها با انتشارش می تواند، پویا باشد و تا مادامی که قابلیت عبور از ذهن های متفاوت را می یابد، زنده است و زایا. و چه بسا در بستر این زایش های پی در پی چنان تغییر بیابد، که گویی جهشی ژنتیکی در موردش اتفاق افتاده است. از نظر هانا آرنت تنها با فهمیدن، می توانیم احساس آشنایی و آسودگی کنیم و زیستن را در جام تحمل خود بگنجانیم.

 مهدیسا دباغیان